kendikendinekonuşma

Sait Faik'in müze evini ziyarete gitmiştik. Babamın en sevdiği yazarlardan. Müzenin çatı katında yazar için mektup odası oluşturulmuş. Kağıdın var mı diye sordu babam. Yanımda ne bir sayfa ne kalem. Baktım aşağı inmiş müze görevlilerine soruyor. Bir kağıt bir kalemle döndü. Masaya oturunca bir çırpıda bu şiiri yazdı. Çaktırmadan fotoğrafını çektim.Mutluluğunu hem dizelerinde hem fotoğrafında yakaladım. Bazı insanlar, bazı evler, bazı hikayeler insanı üç kat aşağı koşturup kaleme kağıda sarılmasına sebep oluyor. Bazen tüm hayatı yalnız bu duygular için yaşadığım  hissine kapılıyorum. Beş yüz sayfalık bir romanda hepi topu on sayfa yüzünden darmaduman olmak, alıp o romanı bağrına basmak gibi. Romanın yarısına gelmişimdir belki. Çok sarsıldığım, altını çizdiğim, unutmayacağıma söz verdiğim sayfalar oldu. Ne sonunu ne en güzel yerini merak ediyorum. Denk geleceğim on harika sayfaya giden yolda yürümek hoşuma gidiyor.