kendikendinekonuşma

2017'de Başka Sinema sağ olsun, iş çıkışları ve hafta sonları ne yapacağımla alakalı sıkıntım hiç olmadı.  Seanslar ve sinemalar tam benlikti. İş çıkışı gösterilen filme göre Beyoğlu Beyoğlu/ Beyoğlu Pera, Levent Metrocity Sinema Pink ya da SineBU yollarına düşüyordum.  Beyoğlu/Pera 'nın girişindeki posterleri, seansların elle yazılışını, tahta iskemleli çay salonunu seviyordum.  SineBU 'nun üst kattaki geniş koltuklu, kahve kokulu bekleme odasını, sinemayı öğrencilerin işletmesini ve öğrenciye 3 lira olmasını, geç kalan sürekli konuşan insanların SineBU'da az oluşunu ( ama salon çok dar) Metrocity Sinema Pink 'in de Başka Sinemacılara ayrılmış 7 nolu salonunu, geniş tek kişilik koltuk imkanını, orada hep aynı koltuğu seçebilmemi (C7), bir metroyla soğuk kış akşamlarında AVM'nin önüne çıkabilmeyi seviyordum. Yine de bu üçü arasında dar, rahatsız salonuna rağmen beni en iyi hissettiren SineBU'ydu. Okuma odasının ağaç manzarası ve orta sehpada

Yalnızca iki dizi izliyorum; biri bitti, diğeri de sadece iki sezon olduğu için bitmek üzere. ''Girls'' ü işsiz bir dönemde ailemin yanında yaşarken keşfettim. Yüksek lisanstan dönmüştüm, yorgundum, çalışma fikri beni öldürüyordu, bir yandan çalışmam  lazımmış gibi geliyordu. Her sabah sokakların, aceleyle yürüyen iyi giyimli insanlarla dolduğunu görüp nereye gittiklerini merak ediyordum. Nasıl bir ofisleri var, bütün gün ne yapıyorlar? Birileriyle iletişim halinde olmayı özlüyordum sanırım. İş, ne yapıyorsan yap, kapıdan içeri adımını attığın an,insanlarla konuşma zorunluluğu yaratıyor. Bu, çoğu zaman nefret edilen içi boş sohbetlere sebep verdiği gibi bazen gülümseten, iç sızlatan küçük anlar da doğuruyor. ''Günaydın Hüseyin abi, küçük kızın proje ödevini halledebildiniz mi?'' Bu cümledeki projenin ne olduğunu merak ettiğim zamanlar oluyordu. Hüseyin abi ve ailesinin evini, kızının okulunu. Hepsi aynı gibi gelse de bana öyle gelmiyordu. Uzun süreli

Hayatta birtakım kaygılara iyi gelen insanlar var. Onlarla görüşünce dünya, zorlanmadan dönen, soğuk kışların kalın örgü kazaklarla rengarenk atlatıldığı, yazın ansızın bir uçak biletiyle gelip seni gidemem sandığın bir yere sürüklediği, çok da ehemmiyet verilmeyecek bir yer haline geliyor. Dünyayı bir tek böyle olduğunda seviyorum. Yağmurunu çamurunu romantik bir aşk hikayesine, kuru sıcağını koca top bir dondurmaya çevirebildiğimde. 2018'e girmeden bir gün önce dünyayı iyi hale getiren insanlarla buluştum. Aylardır başlık halinde bir köşeye not ettiğim konuları bir çırpıda anlattım, merak ettiklerimi dinledim. Konuşurken hayat tüy gibi hafif, rengarenk ve çok net göründü. O ana kadar sebebini anlayamadan beni esir eden kaygılar patır patır döküldü. Aynı yeri kaşıyıp durmaktan kurtuldum. Hatta şöyle dedim: Kışı bile seviyorum. Kışı bile seviyorum, hayallerimi yazdığım ve ulaşamasam da yazıp duracağım orta boy defterlerim var. Her ne kadar hayatı yılların açıp kapadığı, bitiş