kendikendinekonuşma

Son zamanlarda psikolojiye dair yaptığım okumalarda, 'içine atma' meselesinin ya da 'kendi gerçekliğini yaşayamama' halinin sandığımdan çok daha büyük etkileri olduğunu gördüm.  İnsanların, tam olarak inanmasalar bile, ''yıllardır her şeyi içine attı o yüzden kanser oldu'' ya da vücut işte bir şekilde tepki veriyor dediğini çok sık duyuyorum. Bu her şeyi içine atma meselesinin doğru anlaşılmadığını düşünüyorum. Her şeyi içine atmamak, canını sıkan durumları, kişileri yaralamak pahasına ağzına geldiği gibi konuşmaktan ziyade, kendi gerçekliğini elalem ne der demeden yaşayabilmek bence. Bu çeşitli sebeplerle mümkün olmuyor.  Geçenlerde, Türkiye'de trans görünürlüğü için mücadele eden ilk trans dernek olan Voltrans'ın belgeselini izleyip ardından trans aktivizmini başka bir boyuta taşımış Aligül'ün bloğunu keşfettim. Geçmişe uzanan yazılarının neredeyse hepsini okudum. Aligül kadın bedeninde dünyaya gelmiş bir erkek. Bedenini sevmediğini, kadın

Uzun zamandır okuduğum bir kitap hakkında yazmamıştım. Ve sanırım bu kadar çok ve çeşitli konuya değinip düşündüren bir kurmaca da okumamıştım. Vanishing Half, New Orleans'a bağlı, Mallard isimli siyahi ancak kendinden daha siyahlardan hoşlanmayanların yaşadığı, haritada yeri olmayan bir kasabada büyüyen ikizler Desiree ve Stella'nın hayatını anlatıyor. İkiz olmak, öz, kimlik inşaası, ırkçılık, öteki olmak gibi konuları benim alışık olmadığım bir perspektiften ele almış. Özellikle dönüşüm aşamasında olan ve göğüslerinden utanan trans bir erkek (Reese) ile siyahlığından hep utandırılmış ve çirkin hissettirilmiş bir kadının (Jude) yıllar süren aşkına arka planda odaklanması bence çok yaratıcı. Onların ilişkisini izlerken kendime bir sürü soru sordum. Özellikle Reese'nin hapsolup kaldığı kadın vücudunu temsil eden göğüslerinden utanıp yatağa asla çıplak girmek istemezken Jude'un yıllarca ten rengine duyduğu benzer uzaklaşma ve huzursuzluğun Reese'ye saçma gelmesi parad