kendikendinekonuşma

Bir süredir dünyayı saran, hayatımızı derinden etkileyen bir korkuyla yaşıyoruz. Daha da sürecek belli ki bu hal. Hepimizin başka bir hikayesi var. Kimimiz yalnız, kimimiz istemese de işe gitmek zorunda. Hamile olanımız, kaygı bozukluğu ile mücadele edenimiz, çok yakında zor bir hastalık atlatmış olanımız var. Virüs Danimarka'da ortaya çıktığından beri, enfekte olan insan sayısını, hastane durumunu kontrol ederken buluyorum kendimi. Sayfayı sürekli yeniliyorum. Sayı hep artıyor. Burada olmasa bile dünyanın başka bir yerinde. Bu sitelerde gezinip durdukça içim kaygıyla doluyor. Enfekte olan insan sayısını takip etmek korkumu tetiklemekten başka bir işe yaramıyor. Pek çoğumuz zaten alabileceğimiz her önlemi alıyoruz. Birbirimizi ve sevdiklerimizi uyarıyoruz. Ellerimiz yıkanmaktan kurudu, dezenfektan kokusuna alıştık. Markete en boş saatte gidip, dolapların kapısını el sürmeden açmaya çalışıyoruz. Başkalarıyla görüşmeyi geçtim evimizi paylaştığımız insanlarla bile iki metre mes

Bugün neden burnumun ucuna kadar gelen bir sorunu, sorun büyüyüp çözülmez hale dönüşmeden çözmediğimi merak ettim.  Bisikletimi almaya eski evin bahçesine gittim. Birkaç aydır yağmurlar yüzünden kilidi paslanmıştı. Güç bela açıyordum. Her açışımda da şunun yenisini alayım artık diyordum içimden. Birkaç gün kilidine dokunulmadan kalınca nihayet kaçınılmaz son gelmiş, dura dura paslanmış. Bahçede bir saate yakın uğraştım. Daha önce apartmanda hiç görmediğim bir amcaya denk geldim. Bisikletin kilidiyle çok oynadığım için hırsız sanmasın diye açıkladım. İşini gücünü bırakıp yardıma koştu. Kilidin pasına sprey sıktı, anahtarı denedi, olmayınca biraz düşündü. Ben bu kilidi yarın testereyle keseyim, dedi. Ben de şaşırarak kabul ettim. Bu kadar büyük bir yardım beklemiyordum. Danlar dünya yansa umurlarında değil görünüp kendilerinden ufak bir yardım istenildiğinde tüm imkanlarını seferber eden insanlar.(En azından benim gördüklerim öyle) Evde mutfaktaki elektronik cihazlar yüzünden geç

  Bugün eski dairemden yenisine eşyalarımı taşıdım.  Bisikletim arkada kaldı bir tek, birkaç gün için vedalaştık.Bisikletli hayata bu kadar alışacağım aklıma gelmezdi.   Her zamanki tez canlılığımla  eve hemen yerleştim, şunu da sonra yapayım diye kenara bıraktığım her şey gece olunca bitmişti. Yerleşme işi bittiğinde yakındaki marketlerden birine girdim. Kapının önünde tek kalmış minik bir kaktüs gördüm, üzerinde etiketi bile yoktu. İzlemeye doyamadığım ve ilgisizliğimle öldüremediğim tek bitkiyi aldım, kasaya götürdüm. Üzerinde etiket olmadığı için uzun süre fiyatını bulamadılar. Sonra da, bunu veremeyiz hem etiketsiz hem vazosunun altı kırık, dediler.  Kırıksa kırık. Yalnız ve kırıkları sevmesek kimi seveceğiz.Hem bir kaktüs ne kadar süre kırık kalabilir. Kızgın olur, sakin olur, kendi halinde olur ama o kadar da kırık olamaz sanki. Kafadan bir fiyat uydurup eve götürmeyi başardım. Pencere önüne, beş parça kitabımın üzerine koydum. Bu evde daha az atıkla, kendime ve et

Son on iki yılda sayısını unuttuğum kadar okul yurdu ve ev değiştirdim. Üsküdar'da hacı amca komşularım da oldu, Ortaköy'de beyaz kapıma kırmızı rujuyla öpücük bırakan komşularım da. Kimi günler kahvaltıya Fethi Paşa korusuna yürüdüm Üsküdar'dan, kimi gün bir kahve bir croissant yedim kiliseli bir meydanın küçük kafesinde. Kimi zaman boğaza karşı para hesabı yaptım, kiminde harcayamayacağım kadar çok param oldu. Üsküdar'da yedi kat göklere yüz merdiven çıkarak gittim evime, Mecidiyeköy'de kulaklıklarımı takıp gökyüzünün lacivertini izledim. Rennes'de 9 metrekarelik odamda hayaller kurdum, ortak çamaşırhanede bir merhabayla başladı tüm arkadaşlıklarım, Nantes'ta kütüphane üstü teraslı bir evde akşamları tenis maçı izledim.  Kendi dünyama kapanabildiğim sürece dokuz metrekarelik odayı da sevdim teraslı evimi de. Neye sahip olduğumdan çok ne kadar özgür hissedebildiğim önemli oldu. Bazı üç artı bir evlerde nefes alamadım, içinde kendim olamayacağım h