kendikendinekonuşma

Yazmak istiyorum diyorum herkese. Soran, sormayan. Bir gün Lyon'da, on sekiz yaşındayım. Yarım yamalak Fransızcamla orada tanıştığım, uydurma bir karakter olmayan Pierre'le nehir kenarında yürürken, insanların hayallerini belki olur umuduyla yazdığı alçak bir duvar görüyorum. Kimse görmeden, yazmak istiyorum, yazıyorum. Yazar olmakla ilgili büyük bir takıntım yok. Sadece yazmak istiyorum. Hayati olan, ulaşmam gereken, sanki ulaşılabilecekmiş ve bana başkaları tarafından temin edilebilecek, hak görülebilecek bir eylemmiş gibi. Belki de sadece kendime söylüyorum. Ama bir kanıta ihtiyacım var. Yerden bulduğum tebeşire benzeyen bir taşla, diğer hayallerin arasına karalamak en büyük kanıt.  Pierre'in gözünden kaçmıyor. Ne yazdın oraya diye soruyor. Yazmak istiyorum diyorum. Bu hayatta gerçekten istediğim tek şey ve ulaşamayacağıma da nedense her şeyden çok inandığım tek şey bu.  Seneler sonra, on yılı aşkın, sayısını bilmediğim seneler sonra ,Pierre bana Facebook'tan mesaj a

Faroe Adaları ,Birleşik Krallık, İzlanda ve Norveç arasındaki üçgen bölgede bulunan ve irili ufaklı 18 adadan ulaşan bir ülke. Danimarka'ya bağlı olduğu için Danimarka üzerinden vize alınarak seyahat edilebiliyor. Schengen vizesi, hatta Danimarka oturumu bile yeterli değil.  Uzun bir süre vize koşullarına bakmamıştım, elimi kolumu sallayarak gidebileceğimi sanıyorum. Neyse ki yeterli bir süre önce vize gerekliliğini fark edip başvurumu yaptım. Bu bana Faroe Adalarının turist için yanıp tutuşmadığını düşündürdü ya da en azından Avrupa dışı turistlerden bir nevi korku duyuyorlar. Özellikle farklı adalarda karavanla gezdiğimiz sürede, insanların izole, iletişime pek açık olmayan hallerinden bu kapalı kültürü daha iyi anlayıp neden turistlere çok sıcak bakmadıklarını da görebildim.  Karavanımızı park ettiğimiz, görece insandan uzak yerlerde bile yerel halk birbirini çok iyi tanıyor ve arazilerine gelip yerleşen yabancıları bir şekilde göz ucuyla da olsa denetim altında tutuyorlar. Bund

7 Mayıs 2022, Kopenhag Bugün benim doğum günüm. Sekiz yıldır bu güne yalnız hissederek uyanıyorum. Sekiz yıldır kendime ve başkalarına, bugün neden kötü hissettiğime dair bahaneler uydururken yakalıyorum kendimi. İnanmak istediğim bir ses, ilgi çekmekten hoşlanmadığını, bunu kutlanacak bir gün olarak görmediğini, küçüklükten beri zaten doğum günlerine hiç değer vermediğini söylüyor. Bazen o sese kısa süreli de olsa inanıyorum. Hızla tüketilecek, dikkat dağıtan bir dizi izleme ihtiyacı gibi, kendimi kaptırıp kafamın içinden dolaşan hatıraları susturmak kolayıma geliyor.  Bugün yabancı bir evde erkenden uyandım. Balkonun aralık kapısından serin hava odaya dolmuş, içim ferahladı. İyi hissediyorum dedim yüksek sesle. Birkaç gündür baktığım kedilerden biri yatağa atladı, üzerime çıktı. Kafasını çeneme dayadı, dayadığı yerden öptüm. Terli avucumdaki siyah kedi tüyüne bakarken bugün ne yapacağım diye düşündüm. Üzerimde her normal insan gibi mutlu olma, bir plan yapma baskısı var. Arkadaşlarla