kendikendinekonuşma

  Ne zaman  çevremden ya da arkadaşlarımdan bir düğün  mevzusu duysam,''hazırlık sürecinde neredeyse ayrılıyorduk'' vb bir cümle işitmişimdir. Düğün seremonisi zordur, herkesi memnun etmek imkansızdır,  yorulacağın ve strese gireceğin bir akşama hazırlanıyorsundur.  Önceleri bu işin bu kadar zor olamayacağını, insanların birtakım lojistik ve törensel konular için birbirini kaybetme noktasına gelemeyeceğini düşünüyordum. İş kendi nikahımı planlamaya geldiğinde, iki kişi başladığımız dans pistine 'biraz da benimle oyna' diye sağa sola çekiştirme potansiyeli olabilecek insanların  birer ikişer dahil olma çabasını gördüm. Eğer sade bir nikah değil de düğün, kına, nişan hepsini isteseydim başıma gelecekleri tahmin etmek çok zor olmadı. Evleneceğim kişi yabancı olduğu için gelenekler girdabına kapılmamak daha kolaydı. Pandemi, dil bariyeri vs derken 'kız isteme' gibi bir geleneği konuşmak zorunda kalmadık. İki taraftan da gelen düğün sorularına, kesin ve ortak

Bu kış kendimi başka yerlerde buldum. Soğuk burnumu sızlattı genelde. Bu köprüden, rüzgar gölün sularını gelişigüzel fırlatırken geçtim. Kış canımı eskisi kadar sıkmıyor.  İnsanlara bakıyorum. Olayları kabul ediş, karşılayış şekillerine. İnsanlarda en çok buna bakıyorum sanırım. İçim rahatlıyor. Benimle aynı yerde, benden bambaşka insanlar. Neye gülüp geçiyorlar ve tehlikeyi nasıl göğüslüyorlar?  Sonra, insanın içindeki korkuyu kolay kolay kimseyle paylaşmadığını hatırlıyorum. Gördüklerimin ne kadarı doğru bilmek isterdim. Belki öz denen şeyi bilmemek çok daha iyidir.  Kışın bu gününe gelene dek epey yoruldum. Aynı anda üç dört iş halletmem gereken günler oldu. Ya da ben günleri gözümde büyüttüm de büyüttüm. Şimdi yavaşça tembellik haline kayıyorum. Christmas ve tatil.  Ruhum da buna alışabilecek mi?  *** Kaygılı bir insan sayılmam. Hatta kimileri az kaygılandığımı bile söyler. Hayatın yavaş aktığı bir İskandinav ülkesinde yaşamak bana kaygı dediğimiz şeye dair daha derin ve can acıtıc