kendikendinekonuşma

Kopenhag'da kış ne kadar kötüyse, yaz da bir o kadar büyüleyiciydi. Aradaki farkın derinliği beni hala şaşırtıyor. Depresyona girmemekle savaşır ve yapabileceğim her şeyden şüphe duyarken nasıl olup da baharla birlikte tüm hayallerimi gerçekleştirme arzusuyla dolmuştum.  Yukarıdaki gün Maria ve Kristine ile Christiana'daydık. Geçmişten, eski hayatımıza dair sevdiklerimizden ve sevmediklerimizden konuşmuştuk, hayatta olduğum için mutlu ve huzurlu olduğum bir andı. Hatta huzurdan da fazlası, kendimi oraya, konuştuklarımıza ait hissediyordum. Böyle bir insan olmak, böyle arkadaşlara sahip olmakla kendimi şanslı görüyordum.  Ufacık bir iki değişiklik ,insanı nasıl da neredeyse alıp uzaya fırlatmış kadar değiştiriyor. İçimizde gerçekleştirilmeyi bekleyen bir insan var, bunu hepimiz hissediyoruz. Bu mutlaka harika bir proje, herkes tarafından takdir edilecek bir iş olmayabilir. Bu çoğunlukla bir his bende. Eğer o tamamlandığım, her şeyin olması gerektiği gibi olduğu hissini kalbimde

Bir çocuk yürüyor önümüzdeki parktan. Senin için bir hikaye yazmak istiyorum. Biliyorum ki kimse yazmamıştır. İlk olurum. Konarım gönlüne. Bencilce hayallere kapılıyorum. Herkes bilir böyle şeyleri. İnanmayan taraflarımın kafası karışmış, gözlerim bunca zaman etrafını gören katı, yargılayıcı gözler değil. Bildiklerimi unutmuşum. Bildiklerimi unutup yeniden öğrenmeye çalışıyorum. Böyle demiştim sana. Korkuya yer yok. İçim yine bildik köşelerine sığınmaya çalışıyor. Bunca zaman ezberlediklerime koşuyorum. Sana da sıralıyorum bir bir; aşk geçici, şimdi bizi ülkeden ülkeye, karlı bir şehirden fırtınalı bir nehre sürükleyen tutkular uçacak. İnanmıyorsun. İnanmaman hoşuma gidiyor. Bu tatlı oyuna kapılıp gitmek istiyorum. O an içimden gelen şeyleri söylüyorum sana. Ölümsüz olmamız gerekmez. Kısa ama güzel bir hayat yaşayalım birlikte. Ebediyette bu kadar arzulanacak ne var. Herkesin istediğinin tam aksini istiyorum seninle. Az ve öz, birlikteyken tamamen birlikte bir hayat. Yalnızlıkl