kendikendinekonuşma

insan odasında, masanın başında oturdukça, evden çıkmayarak,hiç insan görmeyerek,düşünerek, sadece düşünerek, okuyarak, kendine ait bir dünya yaratarak sokaklarda akşam nereye gideceğini bilmeden dolaşan insanlardan daha çok şey başarabilir. Kendi devrimini yapabilir. Sessizliğin içinde dünyada işittiğimizden daha anlamlı sesler var. Hayaller var bir süre sonra gerçek mi illüzyon mu ayırt edilemeyecek hale gelen. Kısa cümleler var. Deliliğin bir adım öncesi bilgelik. Ne kadar çok şey bilirsen o kadar acı çekersin. Bunu söyleyen de ben değilim. Gerçek bilgi bahsedilen. Selamlaşmalar, dialoglar, çokça kullanılan bağlaçlar, samimiyetsiz sıfatlar, televizyondan kulağına çalınanlar değil. Bunları duyduğumuz için normaliz, asla bilge olamayıp kendi devrimimizi yapamayacağız. Mükafatı ise delirmemek. Sana insan dolu, kahkaha,yemek, uyku, sıradan hayatında ne varsa onlarla dolu bir hayat sunuyorum. Bunu yaşa,arada bir hastalanırsın, ama korkma iyileşeceksin ölümcül değilse. Kafan gürültüyle d

 Son üç günüm bu iki filmle ve burda adı geçmeyecek birkaç filmle daha geçti. Bu ikisi kadın ve aşk üzerine kaçınılmaz şekilde düşünmeye itti beni. Kurtulamadım, okula gittim, yağmur yağdı, köprüden geçtim, köprüye uzaktan baktım; ışıkların içinde intihar etmeye çalışan sarışın bir kadın gördüm. Beynim benden habersiz düşünüp durdu o kadını kurtarmaya gelen bıçak atıcısı adamı. Böyle aşklar var, birbirini tamamlayan ve ayrı kalmaya devam etmemek zorunda..Bu sürrealizmin içinde kendimi sorguluyorum, sürrealist olan bu filmler mi yoksa bizim aşkı yaşama şeklimiz mi?     Öyle umutsuz bir çağdayız ki adı mutsuz evlilikler çağı olmalı. Herkesin 20sini geçip teker teker evlenmeye başladığı şu günlerde evlilik kelimesi her gün gözümden düşüyor. Birbirine küfrediyor üst kattaki genç karı koca. Daha beş yıl olmuş evleneli en fazla, ağlama evresini geçememiş iki çocuk sesi tüm gün. Ben hayatımda hiç ''senden nefret ediyorum keşke ölüp gitsen'' diye bağırmadım kimseye. Çok s