Bu dünyada çok güzel şarkılar dinledim, en güzel kelimelerle insanın, aşkın, varoluşun, korkunun, kıskançlığın anlatılışını duydum. Güzel kitaplardan güzel cümlelerdi. Günlerce içimde yaşadılar. O zevkin karşılığı olmadığını keşfettikten sonra ihtiyacım olduğu anlarda o cümlelere koşacağımı bildim hep.
Sevmeyi beceremediğim günlerde iyi bir filme sığınır, hissedemediklerimi onlardan rol çalarak tamamlamaya çalışırdım. Filmler beni tedavi etti. Özellikle inatla aşkının peşinden koşan kadınlar. Benim hiç olmadığım ve olamayacaklarım. İzlerken kızdım uğruna her şeyi bırakmaya değmeyecek insanların peşinden gittiler diye. Şu deger mi değmez mi terazisi yok mu, beni rahat bırakmaz. Ama o kadınların hesabı kitabı yoktu. O insanın değil duygunun peşinden gittiler; tutkunun ve hırsın aşkla harmanlandığı duygu..
İnsan kendine hep en doğru görünür ya, en az hatalı, en mantıklı ve en mağdur. Tüm gidişler onun mağlubiyetine, yolunda gitmeyen her şey en çok onun hayatının alt üst olmasına sebep olmuştur. Bu kendi benliğini koruma hali O'na olanları görmeyi engeller. Oysa sevdiğinde en çok O'nu görebilmen gerekir. Olduğu, durduğu, güldüğü ve ağladığı her durumu. Senin içini ezip geçen şeyin belki O'na daha fazlasını yapabileceğini.. Sevdiğinde kendini eleştirebilmen gerekir.
Yani birini öyle seveceksin ki kendinle olan savaşında O galip gelecek. Senin ne olacağından çok onun ne olacağı yani.
Değer mi değmez mi terazisi aklından bile geçmeyecek, terazi ondan yana ağır basacak. Kulağa inanılmaz gelse de, vazgeçemeyeceksin. Öyle çok hoşuna giden bir sevme şekli olduğundan değil, hatta acısını teninde hissedip seni yıllarca içine hapsettiği halde, yine de bir şeye değişemeyeceksin.
Eksik bir şey var gibi geliyor ya her seferinde. Eksik olan bu. Bunu beceremeyişimiz.
Bazen diyorum belki rus edebiyatından uzak durmam, Lars Von Trier'i hiç izlememiş olmam gerekirdi. Onlar bana insanın yine dönüp dolaşıp kendinden yana karar alacağını gösterdiler.
Kendimle savaşımda O'nun hiçbir zaman galip gelemeyeceğini anladım.
Bunun adı sevmeyi becerememek.
Eksik olan bu.
Sevmeyi beceremediğim günlerde iyi bir filme sığınır, hissedemediklerimi onlardan rol çalarak tamamlamaya çalışırdım. Filmler beni tedavi etti. Özellikle inatla aşkının peşinden koşan kadınlar. Benim hiç olmadığım ve olamayacaklarım. İzlerken kızdım uğruna her şeyi bırakmaya değmeyecek insanların peşinden gittiler diye. Şu deger mi değmez mi terazisi yok mu, beni rahat bırakmaz. Ama o kadınların hesabı kitabı yoktu. O insanın değil duygunun peşinden gittiler; tutkunun ve hırsın aşkla harmanlandığı duygu..
İnsan kendine hep en doğru görünür ya, en az hatalı, en mantıklı ve en mağdur. Tüm gidişler onun mağlubiyetine, yolunda gitmeyen her şey en çok onun hayatının alt üst olmasına sebep olmuştur. Bu kendi benliğini koruma hali O'na olanları görmeyi engeller. Oysa sevdiğinde en çok O'nu görebilmen gerekir. Olduğu, durduğu, güldüğü ve ağladığı her durumu. Senin içini ezip geçen şeyin belki O'na daha fazlasını yapabileceğini.. Sevdiğinde kendini eleştirebilmen gerekir.
Yani birini öyle seveceksin ki kendinle olan savaşında O galip gelecek. Senin ne olacağından çok onun ne olacağı yani.
Değer mi değmez mi terazisi aklından bile geçmeyecek, terazi ondan yana ağır basacak. Kulağa inanılmaz gelse de, vazgeçemeyeceksin. Öyle çok hoşuna giden bir sevme şekli olduğundan değil, hatta acısını teninde hissedip seni yıllarca içine hapsettiği halde, yine de bir şeye değişemeyeceksin.
Eksik bir şey var gibi geliyor ya her seferinde. Eksik olan bu. Bunu beceremeyişimiz.
Bazen diyorum belki rus edebiyatından uzak durmam, Lars Von Trier'i hiç izlememiş olmam gerekirdi. Onlar bana insanın yine dönüp dolaşıp kendinden yana karar alacağını gösterdiler.
Kendimle savaşımda O'nun hiçbir zaman galip gelemeyeceğini anladım.
Bunun adı sevmeyi becerememek.
Yorumlar
Yorum Gönder