Hayatta çok güzel büyüleyici ayrıntılar var . Ama öyle çok sık fark edilmiyorlar. Hafif yağmurlu bir günde küçük bir ormanda öylesine dolaşırken çok sevdiğim biri bana,ormanın sesini duyuyor musun demişti.
O sırada düşündüm biraz, çok mutlu olduğumu fark ettim. Hayat neden hep böyle değil diye merak ettim.
Muhtemelen o an ormanın sesini duymuştum. Çok büyük bir huzur,kaybetmekten korktuğum bir mutluluktu o ses.
Uzun zamandır o gün hissettiğim gibi, eksiksiz hissedemiyorum. Yağmur eksik belki...bir ses, içinde yürünecek bir orman yok. Ya da ormanın sesini duyuyor musun sorusunu bana soracak kadar aynı dili konuştuğum kişi..
Bazen uyandığımda o gün geliyor aklıma, sadece bir saniye hayatın ne kadar güzel olabileceğini dehşetle fark ediyorum. Sonra o his uçup gidiyor. Anılar içinde bir anı. Diğer anılardan tek farkı bana her seferinde ''eksiksiz bir mutluluk yaşayabilecekken azıyla yetinme'' demesi.
Herkese aynı dili konuştuğunu hissettiği biri lazım. O olduktan sonra ormanın sesini duyabilmek kolay..
Yorumlar
Yorum Gönder