tramvay

Eskişehir'de bazen güzel bazen can sıkıcı tramvay hikayeleri var.
Bu sefer Sait Faik öyküsü tadında kısa ama insanı çaktırmadan gülümseten bir küçük olay tramvaydan:

İki üniversite öğrencisi çocuk evlerindeki halı eksiğinden bahsediyorlar. Uzun zamandır kilim kullanıyorlarmış, halı bulamamışlar. Bir halı olsaydı fena olmazdı diyorlar birbirlerine. O sırada karşı koltuklarında oturan dünyalar tatlısı teyze: '' Çocuğum halı var bende hemen verin adresinizi ben size yollıycam bak' diyor.
Çocuklar biraz mahcup oluyorlar. ''Yok teyzecim biz hallederiz,çok büyük bir problem değil'' diyorlar.
Teyzemiz kararını verdi çoktan. ''Olur mu evladım, bende fazla var, hem ihtiyacınız da varmış. Yaz adresini yollıycam ben size bunu çocuğum, adam akıllı kullanmadık bile'' diyor.
Çocukların ilk andaki mahcubiyeti geçiyor kadının cana yakınlığını görünce. Teşekkürler eşliğinde adresi veriyorlar.
Biz de olayın izleyicileri olarak gülümsüyoruz. İçimize bir umut, bir mutluluk doluyor hissettirmeden.
Küçücük duyarlı bir hareket  günümün iyi geçmesini sağlıyor.

Sonra diyorum ki Anadolu'nun pek çok yerinde yaşanan şöyle içten bir olay İstanbul'da ve daha batısında asla olmaz. Bu topraklarda hala büyük bir saflık, el değmemişlik, insanın içini ısıtan bir dayanışma var.
Bana bir keresinde sormuşlardı sen kendini doğulu mu batılı mı hissediyorsun diye. Sormak istenilen şey kendimi İstanbul'da yaşayan bir Avrupalı olarak mı gördüğüm yoksa onların doğu diyerek kategorize ettiği tüm değerlere mi sahip olduğumdu.  Doğulu hissediyorum ve nerede yaşarsam yaşayayım öyle hissetmek istiyorum demiştim. Anlatmak istediğim  tam olarak buydu.