64 GB BELLEK

-

Hafızamız kaç gblık anı depoluyor? Bu anılar tepe tepeye yıllardır, yedekleme imkanı bile vermeden nerede saklanıyorlar? 
Elime aldığım her kitapta sessiz bir babanın çocuğu konuşuyor yıllar sonra, eski bir ev en küçük odasına kadar hayatta kalmış capcanlı duruyor önümde, ikide bir arıza yapan sokak lambası, çoktan yıkılıp yirmi katlı bir apartman olmuş köşedeki market iki ekmek bir kalıp beyaz peynir alan kadınlara veresiye yazmaya devam ediyor. Geçmiş, şimdiye inatla, eskimeden rahatsız etmeye, rüyalardan haykırmaya, kendini unutturmamak için her boşluktan sızmaya devam ediyor. 
En sevdiğimiz kitaplar; yok etmek için uğraşıldığı halde bellekte en arkaya saklananlardan bahsedenler...  Öyle bir kapasitesi var ki sıkıştırılmış gün ve ayları, kapandı denilen defterleri ansızın karşımıza çıkarıyor.

Bazen, keşke 64 gblık bir bellekle yaşamak zorunda kalmasaydık diyorum. Taşlı yoldaki bisikletten ilk düşüş başkasının hatırası gibi gelmekten öteye gidebilseydi. Geniş belleğimiz kaydedilen en eski dosyaları ancak 'başkası yaşamış gibi' yapmayı beceriyor. Silmekten ise nefret ediyor. Silmek yerine kendini imha etmeyi, hepsini birbirine karıştırmayı, tepe tepeye bindirmeyi göze alacağından  eminim. Belleğin böyle narsist, acımasız olması anlaşılır gibi değil.
Öte yandan bellek böyle narsist olmasaydı, kardeşimize gece masalı okuduğumuz uyku seansları, güneşli havalarda sabah yürüyüşleri, aşık olunan ve hatırlanması için fotoğraflanan günlerin de unutulması gerekirdi günü geldiğinde. Bu 64 gb olduğunu tahmin ettiğim belleği yönetmek bize kalsa ne kadarından geri dönüşüme bile yollamadan kurtulmak isteyip ne kadarını masa üstü arka planı yapardık? Bu oranda kötüler kazanıyor bana göre. Kötüler kazandığı için kalbimizi avucunda sıkıp bırakan, yerden yere vuran romanlar bu kadar güzel oluyor. 64 gblık bellek, silmeyi hiç düşünmediğinden, hangi yolda yürüdüğümüzü bilmeden hayaller içinde çıkıyoruz sinemadan. Bu geniş belleği seviyor muyum sevmiyor muyum, orasına bir türlü karar veremiyorum. Ben kararsız, onun hakkında düşünürken o biriktirmeye devam ediyor.


Görsel kaynağı: http://www.mondemosaic.com/blog/victoria-borges-illustrations-show-varied-artistic-style/

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Fransız kadınları epilasyon yapmaz

-
Resim
Fransız kadınlarının epilasyon, ağda vb işlerle aralarının pek iyi olmadığını herkes bir yerlerden duymuştur. Benim ilk kez Kieslowski'nin trois couleurs (kırmızı, beyaz, mavi) üçlemesinde dikkatimi çekmişti. Mavi'deydi sanırım , Juliette Binoche (Fransız sinemasının kaçınılmaz aktristi) kocasını çocuğunu kaybetmişti yalnızdı, artık kaybedecek bir şeyim kalmadı modundaydı. Uzun zamandır peşinde koşan bir adamla gönülsüz bir sevişme sahneleri vardı filmde. O sahne bende 'epilasyon karşıtı fransız kadını' imgesi oluşturdu. Aslında olay kadının zaten her şeyini kaybetmiş olması ve kılı- tüyü, seviştiği adamı artık kafaya takmamasıydı. (Üçlemeyi izlemeyenler de   mutlaka izlesin) Yine de bu gözler o sahneyi gördü ya artık kaçışı yoktu , epilasyon karşıtı olduklarına inanmıştım bir kere. Bir yanım muhalif yönlerini çekici buluyor, bir yanımda bu işte bir iğrençlik var diyordu. Tüm bu hikaye dünyadaki ve Fransadaki feminist hareketin bir kısmının aseksüel olma çaba
Devamı

la vie d'Adele

-
Resim
Filmin Rennes'deki son gösteriminden çıkar çıkmaz hissettiklerim, beni derinden sarsan o duygu dağılıp gitmeden hemen yazmak istedim. Film öyle alt üst etti ki eve dönmek için otobüse binmeyi unutup 40 dakika yürüdüm, hangi yolda olduğumu bir an bile fark etmeden. Aklım hem Emma'da hem Adele'deydi.  Gitmeden önce konuştuğum insanlar ve okuduklarım içinde ' üç saat çok uzun, sevişme sahneleri rahatsız edecek derecede uzatılmış, bak çizgi romanın sahibi,filmin ilham kaynağı Julie Maroh  bile  izledikten sonra porno gibi olmuş'' vs diyordu. Ama filmde başıma çok başka şeyler geldi. Önce liseye giden Adele , kadınlardan hoşlandığını fark edip varoluşuna aykırı bularak ( Film gereği Sartre'a her fırsatta biraz dokunuyoruz) dehşet içinde ağladı. Yatağın altına sakladığı çikolata dolu kutuya uzandı. O, ne yapacağını bilemez halde yatağında çikolata yiyip ağlarken ben de çaresizliğe kapıldım, canım yandı, gözlerim doldu biraz.. Sonra istemeden, lezbiyen ol
Devamı

Deniz Feneri - Virginia Woolf

-
Resim
Virginia Woolf okuma denemelerime lisede başlamıştım. İlk yirmi sayfadan sonra yapamayıp bırakıyordum. ''Bilinçakışı tekniği'' nin bana uygun olmayan bir yazım biçimi olduğuna karar veriyordum her seferinde. Simone de Beauvoir hayranlığım artmaya başlayınca, bir sonraki okunacak yazar araştırmalarımda yeniden Woolf çıktı karşıma. Kitapçı raflarında hüzünle ve eksiksiz bekleyen Woolf eserleri beni üzüyordu. Beauvoir'ı kendi dilinden okuyup anlamanın verdiği cesaretle Woolf'un da üstesinden gelirim bu defa deyip Deniz Feneri kitabını aldım. İlk yirmi sayfa yine çetin geçti. Tüm kalıplarımı yıkmaya çalıştım. Kitabın zorluğu; karakterilerin fazlalığından ve hepsinin en küçük ayrıntısına kadar hissettiği- düşündüğü her şeyin, bir karakterden diğerine hangi ara geçildiğini anlamadan bize aktarılmasından kaynaklanıyor. Bilinç akışı tekniği tam da bu demek. Gerçek hayatta elde edemeyeceğimiz bir güç veriliyor bize ansızın. Sokakta kafamızdaki düşüncelerle yürürken
Devamı